ویدئوی وایرال شده ای از رتبه‌های برتر کنکور که همه به مهاجرت می اندیشند/ مهاجرت در ذهن رتبه‌های برتر؛ رؤیای نجات یا نتیجه ناامنی روانی؟

 این واکنش جمعی، فقط یک ترجیح فردی نیست؛ بلکه بازتابی است از ناامنی ساختاری در جامعه، ناکارآمدی امید اجتماعی، و سردرگمی نسلی که بیش از آن‌که رؤیا داشته باشد، دغدغه بقا دارد.

از منظر روان‌شناسی اجتماعی، مهاجرت تنها به‌معنای عبور فیزیکی از مرز نیست؛ بلکه واکنشی روانی به «فقدان احساس آینده» است. فرد زمانی به رفتن فکر می‌کند که احساس کند آنچه در اختیار دارد، از آنچه می‌تواند به‌دست آورد، فاصله‌ای غیرقابل‌پیمایش دارد.چه در آموزش، چه در آزادی، چه در کرامت فردی.

 وقتی رتبه‌های برتر، یعنی سرمایه‌های انسانی کشور، این‌گونه صریح و بی‌تردید از مهاجرت سخن می‌گویند، آنچه باید نگران‌مان کند فقط خروج آنان نیست، بلکه این واقعیت است که حتی امید به ماندن، دیگر نیاز به دلیل ندارد.

در چنین وضعیتی، مهاجرت نه «فرار از کشور»، که «نجات روانی» از فضای نامطمئن اقتصادی–اجتماعی است. نوجوانی که باید مشغول ساختن باشد، گرفتار فرسودگی زودرس شده؛ و آنچه می‌خواهد، صرفاً این است: جایی برای تنفس، برای معنا، برای امید.

 پرسش اصلی ما نباید این باشد که چرا می‌روند؛ بلکه باید این باشد که چرا نمی‌خواهند بمانند.

تا وقتی سیاست‌گذاری‌های آموزشی، اقتصادی و اجتماعی نتواند «احساس امنیت روانی و امید به آینده» را به نسل جوان بازگرداند، نخبگان نه‌فقط با پای خود، بلکه گاهی حتی با قلب و ذهن‌شان، کشور را ترک می‌کنند.