دورکاری در روزهای جنگی مجوزی برای اخراج نیست

دورکاری یا کار از راه دور به فعالیت کارکنانی گفته می‌شود که به جای حضور فیزیکی در محل کار، از راه دور و از طریق ابزارهای ارتباطی و فناوری اطلاعات وظایف خود را انجام می‌دهند. در این حالت، کارمندان در مکان‌هایی غیر از دفتر کار، مانند خانه مستقر هستند و با استفاده از اینترنت و سایر ابزارها با همکاران و مدیران خود در ارتباط هستند. متأسفانه دیده شده در بازه زمانی ۱۲ روز جنگ بین ایران و اسرائیل برخی کارفرماها با وجود انجام وظایف محول شده به کارمند به صورت دورکار، اقدام به اخراج این کارکنان کردند. خبرنگار مهر در گفت‌وگویی با یکی از حقوقدانان، به بررسی ابعاد حقوقی دورکاری و اخراج برخی کارکنان توسط کارفرمایان در جریان جنگ ۱۲ روزه اخیر پرداخت.

کمال رئوف حقوقدان و عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی درباره ابعاد حقوقی دورکاری و اخراج برخی کارکنان توسط کارفرمایان در جریان جنگ ۱۲ روزه اخیر به خبرنگار مهر گفت: در پی دورکاری برخی از کارکنان طی روزهای جنگ، متأسفانه قطع همکاری از سوی کارفرما صرفاً به دلیل دورکاری چند روزه، انجام شد که این موضوع وجاهت قانونی ندارد.

این حقوقدان اضافه کرد: در حدود ۱۰ تا ۱۲ روز جنگ ایران و اسرائیل، برخی کارکنان به دلیل شرایط اضطراری اقدام به دورکاری کردند، در این مدت، اغلب کارکنان وظایف محول‌شده را به‌صورت غیرحضوری انجام دادند بنابراین، در این بازه زمانی عدم حضور فیزیکی این اشخاص در محل کار نمی‌تواند مستند قانونی برای اخراج یا قطع همکاری محسوب شود.

رئوف ادامه داد: چنانچه کارفرمایی صرفاً به دلیل دورکاری در این بازه زمانی کوتاه، اقدام به اخراج نیروی خود کند، فرد می‌تواند از طریق مراجعه به اداره کار منطقه مرتبط، روند بازگشت به کار را پیگیری نماید.

وی در پایان با اشاره به اینکه اگر شرایط اضطراری در آینده مجدد تکرار شود، بیان کرد: در صورت تکرار یا طولانی شدن شرایط اضطراری، لازم است روند دورکاری به‌طور رسمی و با توافق دو طرف در قرارداد ذکر شود. در این حالت، وجود بند مشخصی در قرارداد مبنی بر امکان دورکاری در شرایط خاص، می‌تواند از بروز اختلافات آتی جلوگیری کند.