حسین(ع) هم برای تحقق آرمانش نیازمند عباس‌ها است

به گزارش پیام رسان روز، مجید احمدی نوشت: عباس (ع) که بود که انسانی در ارتفاعِ حسین ابن علی (ع) همو، که همه عالم از مُلک و مَلکوت به وجودش محتاجند، به وجود او محتاج بود؟

یا اخی، انت صاحبُ لِوائی، و اذا مَضَیتَ تَفرقَ عَسکری، اگر تو بروی سپاه من از هم خواهد پاشید.

قمربنی هاشم ع چه جایگاهی در منظومه اندیشه و عمل اباعبدالله (ع) داشت که با شهادتش فرمود “اِنکَسَر ظَهری”؟ جز آنکه عباس یک شخص نبود، او به مثابه یک نقش بود از این رو حدیث انکسار حسین روضه تشکیلاتی است؛ و بیان این حقیقت که اگر حسین (ع) هم باشی باز به عباس‌ها برای پیشبرد مسیرت محتاجی و بدون اصحاب پای کار و بصیر، هم سازمان حسینی دچار تشتت می‌شود و هم کمر رهبر استوار آن می‌شکند.

این سنت، همیشه در تکرار است؛

حسین (ع) نمی‌تواند نقش عباس را ایفا کند، نه عباس که نقش حبیب (ع) نیز توسط حبیب قابل اجرا است که آن ذبیح الله پاس پیکر حبیب ابن مظاهر نیز قامتش خم شد.

“لمّا وَقَعَ حَبیب علی الاَرض؛ باِن الانکِسار.”

حسین (ع) برای توسعه و بسط گفتمان و هدایت جبهه حق به عباس، حبیب، علی اکبر، نافع، زهیر، وهب، حُر و حتی جُون آن خدمتکار سیاه پوستِ به ظاهر کم سواد اما با معرفت و مؤدب نیاز دارد.

روایت تاریخ از ابالفضل العباس (ع) بسیار کوتاه است، به اندازه پیکری که برادرش در کنار علقمه از او پیدا کرد، در همین روایت کوتاه از او و حضرت حبیب (ع) نوشته‌اند که این دو بزرگوار از ابتدای شروع نهضت حسینی فعالانه به یارگیری، مباحثه، مذاکره، تبلیغ و برنامه ریزی برای نبرد و خلاصه هر آنچه در هر لحظه درست و به هنگام بود، پرداخته و خیمه این دو، مامن و محل اجتماع و تواصی یاران حضرت ثارالله ع بود.

آدم تشکیلاتی یعنی آن کسی که در راه وَلّی هر چه می‌تواند انجام دهد:

“اشهد اَنَّک لم تهِن و لم تَنکُل

[یا عباس] شهادت می‌دهم که تو در راه نصرت رهبرت یک ذره سستی نکردی و کار مبارزه را به کسی واگذار ننمودی.

یکی از لقب‌های کمتر شنیده شده از عباس ابن علی (ع) “مُواسی” است،

“مواساه” به معنای همدردی و شریک شدن در رنج دیگری و اقدام برای رفع آن رنج و سختی عملی است

مواساه یک مرحله بسیار بالاتر از وفاء است؛

عباس (ع) تجمیع همه صفات بینشی، دانشی و کُنشی یک شیعه تراز در قبال امام و جامعه امام بود.

در عین شجاعت، تسلیم بودن، در عین تسلیم، تبلیغ و تصدیق

أَشْهَدُ لَکَ بِالتَّسْلِیمِ وَ التَّصْدِیقِ وَ الْوَفَاءِ.

و همه اینها در سایه عقلانیت و بصیرت کامل که علاوه بر این واژه در زیارت نامه او در کلام امام صادق (ع) نیز هست که فرمودند:

کانَ عَمُّنَا العَبّاسُ بنُ عَلِیٍّ نافِذَ البَصیرَهِ صُلبَ الإیمانِ.

و جمله آخر

فهم، توسعه و تکثیر نقش اصحاب سیدالشهدا (ع) به ویژه حضرت عباس (ع) به عنوان حلقه میانی ولی و امت در این روزهایی که خط نبرد دو جبهه حسین و یزید دوباره به عریان‌ترین شکل خود رخ نموده، می‌تواند تعیین کننده نتیجه آن نبرد باشد.