شهید عبدالرحیم اعتبارزادهاز مسجدسلیمان تا ملکوت، داستان شهید خبرنگاری که نامش در لابلای اسناد ماند

پیام رسان روز/ سعید مرادی: تاریخ، همواره روایتگر رسمی رشادت‌هاست، اما گاهی در لابه‌لای اوراق کهنهٔ خود، رازهایی را پنهان می‌کند که انتظار کشف شدن می‌کشند. رازهایی که پرده برداری از آنها، نه تنها صفحۀ جدیدی به کتاب ایثار می‌افزاید، که دین بزرگی را بر گردن یک ملت ادا می‌کند.
امروز، پس از گذشت دهه‌ها از طلوع خونین آفتاب دفاع مقدس، یکی از این رازها سربرآورده است. از دل های خاموش و سندهای به فراموشی سپرده شده، نامی سربرمی‌آورد که می‌درخشد: یک خبرنگار.

او از خطهٔ غیرتمند مسجدسلیمان برخاسته بود، نه با سلاحی گرم، که با قلمی آتشین. سلاح او، دوربین و دفترچه‌اش بود و میدان نبردش، همان جایی که دود و آتش، واقعیت را محو می‌کرد. او رفت تا تصویری را ثبت کند، روایتی را بنویسد و صدایی باشد برای آنانی که صدای شان به گوش تاریخ می‌رسد. نامش در میان شهدا ثبت شد، اما عنوان «خبرنگار» اش، در هیاهوی سال‌ها گم گشت. او شهید شد، بی‌آن که کسی بداند «خبرنگار شهید» است. او روایت کرد، اما کسی روایتگر ایثار رسانه‌ای او نبود.
اکنون و درنگی دیرینه، اسناد، سخن می‌گویند. یک عکس، یک شناسنامهٔ مطبوعاتی، گواهی می‌دهند که او نیز یکی از آن آفتاب‌هایی بود که در تاریکی جنگ، روشنی بخش بودند. این کشف، تنها افزودن یک نام به فهرست نیست؛ احیای یک هویت، بازگرداندن یک افتخار و ادای دینی است به تمامی آنان که قلم شان را مانند تفنگ، سلاحی در راه حق می‌دانستند.
این مطلب، روایتگر کشف این گنجینۀ گمشده است، داستان شهیدی که قلمش، سکوت نشکست، اما امروز، تاریخ برایش دادخواهی می‌کند…
به کمک دوست ارزشمندم فردین محمدی به اسنادی دست یافتیم که نشان می دهد مسجدسلیمان نه یک شهید خبرنگار بلکه دو شهید خبرنگار را تقدیم ملت ایران کرده است شهید عبدالرحیم اعتبارزاده…
در نشریه آینده سازان شهریور سال ۱۳۶۳ سال پنجم شماره ۱۴۷ صفحه ۲۷ در مطلبی با عنوان: به مناسبت سالگرد شهادت خبرنگار آینده سازان شهید عبدالرحیم اعتبارزاده خبرنگاری که با خون خود رسالت عاشقی را به پایان رساند آمده است:
شهید عبدالرحیم اعتبارزاده در غروب اردیبهشت سال ۱۳۴۴ در یک خانواده متوسط اما مذهبی در شهر مسجدسلیمان چشم به جهان گشود و در کانون پر محبت خانواده پرورش یافت. شهید عبدالرحیم دردوران کودکی از لحاظ هوش و استعداد نمونه بود. هنوز سال دوم ابتدایی را پشت سر نگذاشته بود که پدرش دار فانی را وداع گفت و مادرش در این بین با دلسوزی و فداکاری هر چه بیشتر به تربیت فرزندش پرداخت و وجود هر خلایی را در زندگی فرزندانش پر کرده و وظیفه سنگین پدری را هم بر دوش گرفت. شهید با پشت سر گذراندن دوران ابتدایی و راهنمایی وارد دبیرستان شده و تا پایان تحصیل(دیپلم) در ردیف دانش آموزان ممتاز قرار داشت. پس از اخذ دیپلم از دبیرستان ۱۷ شهریور مسجدسلیمان در خرداد ماه ۶۲ مشتاقانه در امتحانات تربیت معلم شرکت نموده و با سرافرازی در دانشسرای مزبور قبول گردید و هنگامی که نتیجه قبولی او اعلان شده بود مراسم چهلمین روز شهادتش برپا بود.
عشق به خدا و اسلام شهید را از فعالیت باز نمی داشت و تا حد ممکن از هیچ کمکی به دیگران دریغ نمی ورزید.
و این علاقمندی را در اوج انقلاب و پس از آن به خوبی نشان داد. در تابستان سال ۱۳۶۰ از طرف جهاد سازندگی به روستاهای اطراف رفت و با همکاری دیگر دوستان به یاری مردم روستایی و محروم پرداخت. در سال ۱۳۶۱ به عضویت کادر اتحادیه انجمن اسلامی شهرستان مسجدسلیمان درآمد و پس از اندک مدتی مسئولیت واحد آموزش آن انجمن را در شهر خود بر عهده گرفت و همزمان با آن مسئولیت خبرنگاری را در مجله آینده سازان عهده دار شد. وی شیفته شهادت بود تا این که دشمن زبون اقدام به انداختن موشک به شهر مسجدسلیمان کرد و عده زیادی را به خاک و خون غلطانید. عبدالرحیم در این بین با همان روحیه ایثارگری که داشت به عنوان امدادگر جهت یاری رساندن به مجروحان به محل حادثه شتافت تا از این طریق بتواند کمکی به همشهریان مصیبت دیده نماید اما دیری نپائید که سومین موشک اهدایی ابر قدرت های ستمگر بر سر مردم بی دفاع فرود آمد و عبدالرحیم که هم امدادگر و هم در حال تهیه گزارش برای مجله خودش بود با سایر مردم بی دفاع غرق به خون گشته و شهید می گردد. عبدالرحیم خود شاهد دیگری از قربانیان ابر قدرت های جهانیان است….
او اکنون، برای همیشه روایتگر است
تاریخ، سرانجام دادِ قلمِ بی‌ادعایش را داد. امروز، پس از سال‌ها سکوت، نام «خبرنگار شهید» بر پیشانیِ هویتِ راستین او نشست تا چراغ راه تمام کسانی باشد که حقیقت را با جانشان می‌نویسند.
او که روزی در سکوت گم شده بود، اینک در آسمانِ یادها می‌درخشد؛ نه به عنوان یک نامِ گمشده، که به عنوان نمادی جاودان از ایثاری دوچندان: ایثار در میدان نبرد و ایثار در میدان روایت.
کشفِ این راز، پایانِ یک جست‌وجو نیست، بلکه آغازِ مسئولیتی بزرگ‌تر است؛ مسئولیتی برای واکاویِ بیشتر در تاریخِ دفاع مقدس، برای جست‌وجوی دیگر راویانِ گمنام و برای پاسداشتِ آنان که روایتِ حماسه را با خونِ خود امضا کردند.
قلمش که روزی در خونش رنگین شد، امروز بر تارکِ تاریخِ مطبوعاتِ این مرز و بوم می‌درخشد. او اکنون، برای همیشه، یکی از ستاره‌های پرفروغِ کهکشانِ شهداست که نه تنها با جان، که با «قلم» نیز شهادت را خرید. شهید اعتبارزاده در تاریخ ۳۰ مهر سال ۱۳۶۲ به درجه رفیع شهادت نائل آمد. یادش گرامی و راهش پررهرو باد…